4 დღე მოხუცებზე
მეგონა მოხუცებმა ყველაფერი იცოდნენ. მაგრამ ამავდროულად მე ვიცოდი რომ ადამიანები ბევრი შეცდომის მიუხედავად ვერ ვსწავლობთ ჭკუას. მე ვიცოდი რომ ადამიანს სიცოცხლის ბოლომდე შეიძლება სწამდეს საკუთარივე მცდარი აზრის.
ადრე მოხუცებთან დაახლოებას და მეგობრობას ვცდილობდი, მაგრამ ამავდროულადვერ ვხვდებოდი რატომ უნდა სცოდნოდათ აუცილებლად ჩემზე მეტი ან შეეძლოთ ესწავლებინათ ჩემთვის რამე, ან აუცილებლად სწორ რჩევას მომცემდნენ. მაგრამ მჯეროდა იმის, რომ ბევრი რამ აქვთ წლების განმავლობაში ნანახი და შესაბამისად კი, იციან ჩვენზე მეტი და მე მათ გამოცდილებაზე ვისწავლიდი, უფრო მეტს გავიგებდი წინასწარ სამყაროზე, ადამიანებზე, შეცდომებზე და ა.შ. თუმცა ბევრის დანახვა, სწორად დანახვას, აუცილებლად მის სწორად გააზრებას და გადაცემას არ გულისხმობს.
მე ვიცნობდი ადამიანებს, რომლებიც დღემდე ცხოვრობენ თავიანთი შექმნილი იდეოლოგიით ან სხვისი იდეოლოგიით. ამათგან საკუთარს მეტად ვაფასებ. მაგრამ მცდარი თუ არამცდარის დადგენა რთულია თუ ეს რაიმეს არ გიშავებს ან გმატებს. ჩემი აზრით, მცდარი აზრებით და რწმენით ცხოვრება ჩემთვის ნიშნავდა საკუთარი თავისთვის იმის გაკეთებას, რაც საბოლოოდ გაზარალებს, რაც უკან გხევს, რაც გაკომპლექსებს, რაც ღიმილში ხელს გიშლის, რაც გასუსტებს, რაც გსტრესავს, რაც თვითშეფასების დონეს გიმცირებს, რაც მოტივაციას გიკლავს, რაც უბედურს გხდის. ფაქტიურად ყველანაირი ნეგატივი.
ჩემთვის ნაცნობი მოხუცების უმრავლესობა ფიქრობს, რომ ისინი არასწორად ცხოვრობდნენ და მათი უმრავლესობა მჯერა რომ ცდება. ისინი არ გულისხმობენ რომ არასწორი იდეოლოგიით ცხოვრობდნენ. ძირითადად ისინი გულისხმობენ იმას, რომუფრო მეტი ვერ გააკეთეს. ანუ უფრო კარგად შეეძლოთ ყოფილიყვნენ, მატერიალურად, ან თუ შვილიშვილები საკმარის ყუადღებას არ აქცევენ, მათი აზრით კარმის ჟიმჟიმი აქვთ და ეს იწვევს სინანულის შეგრძნებებს. ან ფიქრობენ ნაკლები დაეშავებინათ ვინმესთვის და სინდისი აწუხებთ, (ესეც ალბათ ბოლოს იძულებილები არიან თავიანთ თავთან აღიარონ, ხვდებიან რო მ მოუჭირათ ასაკის მატებასთან ერთად, რადგან ბოლოს სადღაცმაინც სჯერათ სამოთხის და ჯოჯოხეთის არსებობის).
როცა ყველაფერს აკეთებ, რაც ფიქრობ რომ გინდა გააკეთო, არ გავნებს, არავნებს სხვას, ამავდროულად გაგაბედნიერებს, შეგიძლია გააკეთო. აი ეს მოხუცები კი არასდროს იტყოდნენ ამ გადმოსახედიდან და ცივი გომებით წარსულზე: რამე ისეთი გამეკეთებინა, რაც მინდოდა მაგრამ დამაზარალებდა. (რადგან ძირითადად ემოციურ ფონზე ვუშვებთ "შეცდომებს", ცივი გონებით კი მარტივად ალაგებ).
შესაბამისად ჩვენი ფიქრები უნდა იყოს მიშვებული იმისკენ რასაც პოზიტივი მოაქვს, რაც გვეხმარება ღიმილში, რაც ჯანსაღად გვიმაღლებს
თვითშეფასებას, რაც გვმატებს მოტივაციას, რაც გვეხმარება, გვზრდის დაგანვითარებაში გვეხმარება. საბოლოოდ ნაკლები წუწუნი იქნება და მეტი ბედნიერი მოხუცი. მერე ყველასგან შეგვეძლება ვისწავლოთ. მერე თვითონაც ამაყად გააზიარებენ.
ეგოისტობისკენ არ ვცდილობ მოვიწოდო ვინმეს, ისედაც ყველა ეგოისტია. ამის აღიარება ცალკე საკითხია. მოცემულობებს თვალი უნდა გაუსწორონ..
Comments
Post a Comment