1 წუთი თათიაზე
ბავშვობაში ერთი მეზობელი მყავდა, უბნელი.. ყველა ყოველთვის დასცინოდა, ზუსტად არ ვიცი რატომ დასცინოდნენ... უბნის ბიჭები აგინებდნენ, ყველა საქანელაზე და აიწონადაიწონაზე მაგის სახელი და გინება ეწერა, ყველა დასცინოდა, აგინებდა, ამცირებდა, ქუჩაში შეურაცყოფას აყენებდა, ერთი მგონი ხელი არ გაურტყამთ. რაც არ ვიცი... კარგად არ მახსოვს მაგრამ მგონი მიზეზი მარტო ის იყო რომ "უბრალოდ" არ ევასებოდათ და "უზრდელი" იყო. რატომ არ ვიცავდი, არ მახსოვს. ალბათ შესაბამისად ძლიერი არ ვიყავი ან არ ვიყავი დარწმუნებული რომ შემეძლო, ან ან... მეორე მხარეს ყველას ვხვდები პერიოდულად უბანში და ჩვეულებრივად არიან, ცხოვრობენ ალბათ ისე როგორც ყველა, ზედმეტი არაფერი აწუხებთ, გარდა პირადი პრობლემებისა, რომელიც ყველას აქვს.
ამას წინათ ეს გოგო დავინახე, ერთ-ერთი კორპუსის ეზოში... დიდად არ ვიცი როგორ გავაგრძელო მისი აღწერა, უბრალოდ ყველას ეტყობა ცხოვრების კვალი, ვიღაცას მეტად, ვიღაცას ნაკლებად, მაგრამ ერთი რაც ვიცი ის არის რომ აღზრდის პრობლემა არსებობს და თან ძალიან სერიოზული. საწყენია, გასაბრაზებელიცაა, მაგრამ აღმზრდელს შენ ვერ აღზრდი რომ მერე სწორად აღზარდოს სხვა... სწორად აღზრდაც ძალიან რთულია ალბათ, განსაკუთრებით როცა გარეთ ასეთი გარემოა...
Comments
Post a Comment